Recensie Noemie Wolfs

Het releaseconcert van Noémie Wolfs was er eentje van goede kwaliteit zonder echte hoogvliegers. De ex-Hooverphonic frontvrouw was duidelijk ontketend en wou solo haar eigen ding doen. Een leuk decor met hier en daar een mooie lichtshow was het gevolg. Qua zang heeft de kortgeknipte zangeres een pracht van een stem die ze in elk nummer in de verf laat zetten. Nummers die proberen buiten de lijntjes te kleuren, maar dat nog niet helemaal doen. Er mag dus nog meer tegen de stroom in gezwommen worden. Haar sierlijke typerende bewegingen en de lange rok die mee zwiert, vormden een mooie aanvulling op de pop, aanleunend tegen triphop muziek. Een goede eerste worp waarin nog wat meer variëteit mag gestoken worden.

Noémie Wolfs werd op 22-jarige leeftijd verkozen tot de opvolgster van Geike Arnaert bij Hooverphonic. Alex Callier en Raymond Geerts vonden de jongedame een grote frisse aanwinst, maar het leeftijdsverschil was toch een van de redenen waarom Wolfs in 2015 besloot om er een punt achter te zetten. Nu slaat ze haar eigen weg in. In maart 2016 konden we al eens proeven van haar nieuwe solocarrière met de single ‘Burning’. Ondertussen heeft ze haar eerste soloplaat ‘Hunt You’ uitgebracht waarvoor ze samenwerkte met producer Luke Smith en haar vriend Simon Casier, bassist bij Balthazar. Het Depot is haar eerste volwaardig concert waar ze vergezeld wordt van een jonge band.

Het decor voor de avond zijn zes witte doeken die vanaf het plafond als een waterval naar beneden vallen. Ze vormen een driehoek waardoor het podium kleiner is en intiemer aanvoelt. Het getokkel op een xylofoon betekent het begin van ‘The Night’, de eerste single van het nieuwe album ‘Hunt You’. De muzikanten komen het podium op waarna Wolfs vanachter het rode doek uit de punt van de driehoek verschijnt en ze het releaseconcert aftrapt. Met een vrolijk deuntje begint ‘Sleeper’. Wolfs danst heupenwiegend en draait sierlijk haar polsen rond. Het tempo versnelt en ‘Lost In Love’ wordt ingezet. Flikkerende rode lichten geven het ritme aan. Net voor de climax, slaat enkel de drummer zachtjes op zijn drumstel terwijl de rest van de muzikanten meezingen met hun frontvrouw. Een mooi moment. ‘Dankuwel. Merci. Goedenavond allemaal. Bedankt om hier aanwezig te zijn op ons releaseconcert’, smijt de zangeres er tussen.

‘Maybe’ wordt het volgende nummer. De rustige klankgolven doen Noémie Wolfs’ ogen sluiten. Volledig in haar eigen muziek gekeerd, start ze ‘Trying To Pretend’ waarna ‘Wounded’ volgt. De drummer geeft de maat aan van het volgende nummer. Het publiek speelt hierop in en begint mee te klappen. ‘Hunt You’ krijgt een eigen lichtspektakel wanneer smalle blauwe lichtstralen plots langs de zijkant het podium vullen. Het mysterieuze nummer brengt ons in een soort trance. Het volgende nummer gaan jullie allemaal wel kennen’, verzekert de zangeres ons. Een man uit het publiek roept ‘Burning down the house!’ en gelijk krijgt hij wanneer de catchy radiohit ‘Burning’ van start gaat. ‘Het volgende nummer is het laatste nummer van de avond.’ Het publiek reageert teleurgesteld waarop Wolfs lachend reageert ‘We hebben ook nog maar één plaat.’ Vervolgens begint ‘All You Ever Wanted’. Gehuld in een bundel van wit licht zingt ze de laatste zinnen. Het bisnummer ‘My Mountain’ is een sereen een mooi slaapliedje waarbij de tegenwerkende gitaar onze interesse vasthoudt. ‘Tot de volgende keer. Merci!’ worden de laatste woorden van de avond.

< Caro Dralants >

De setlist:

1. The Night
2. Sleeper
3. Lost In Love
4. Maybe
5. Trying To Pretend
6. Wounded
7. Hunt You
8. Burning
9. All You Ever Wanted

Bis

1. My Mountain